Pierwszym właścicielem apteki od 1909 roku był J. Pankiewicz, a zaraz po nim (1933) jego syn Tadeusz. W 1941 roku, kiedy Niemcy utworzyli getto, apteka znalazła się w jego obrębie i właściciel był jedynym Polakiem, który miał prawo przebywć w niej na stałe. Aptekarz zajął się pomocą Żydom, dostarczał im leki, opatrunki, farby do włosów i luminal, a gdy Niemcy zabierali do obozów koncentracyjnych - ukrywał zagrożonych mieszkańców lub powierzano mu w depozyt różne wartościowe rzeczy.