Cerkiew zlokalizowana jest tuż przy Placu Kościuszki, pomiędzy kościołem Wzniebowzięcia NMP i katedrą. Obiekt został wybudowany w 1792 roku w stylu klasycystycznym i powstał jako cerkiew klasztorna unickiego zakonu bazylianów. Jego fundatorami byli Konstancja z Kuczyńkich i Jakub Ciecierski. W 1839 roku rosyjscy zaborcy zlikwidowali kościół unicki i świątynia została zamieniona na prawosławną. W kolejnych latach dokonano jej gruntownego remontu nadając jej nowe wnętrze, poprzez usunięcie bocznych ołtarzy, organów i ambony.
We wnętrzu są:
- ikonostas z końca XIX w. z malowidłami neorenesansowymi sprowadzony w 1968 z cerkwi w Bielsku Podlaskim.
- Ferotrony barokowe: z ok. 1700 z obrazem Matki Boskiej Szkaplerzowej i Chrystusa Salwatora oraz drugi kupiony w 1808 z kościoła parafialnego w Siemiatyczach.
- ikona barokowa Matki Boskiej z Dzieciątkiem z postacią klęczącego szlachcica z różańcem i inicjałami M.C.L. oraz datą 1640.
- ikona Zesłania Ducha Świętego z datą 1668.
- dzwon barokowy z XVII w. z łacińską inskrypcją.
Cerkiew została wpisana do rejestru zabytków w 1966 pod nr A-41.