Historia kościoła franciszkanów

Franciszkanie zawitali do Sanoka w 1377 roku. Objęli oni kościół, który poza miejskimi murami wybudował książę Władysław Opolczyk. Polecił on również wyposażyć nowo przybyłych do miasta franciszkanów w dwór.

Oba te budynki były drewniane i stały poza obrębem murów. Dopiero w roku 1384 ojcowie mogli przenieść się do miasta, na co zezwoliła królowa węgierska Elżbieta. Franciszkanie zbudowali w Sanoku klasztor oraz drewniany kościół pw. Znalezienia Krzyża Świętego. Przez kolejne stulecia świątynia była systematycznie niszczona przez groźne pożary. Murowany kościół ojców franciszkanów powstał dopiero w roku 1606.

Kościół i klasztor były rozbudowywane aż do roku 1895. Dobudowywano piętra i wieżyczki, odbudowywano stropy i dachy, które niszczyły pożary – nie zmieniło się jedynie przeznaczenie świątyni, która przez sto lat (po spaleniu kościoła farnego pw. św. Michała Archanioła) służyła całemu Sanokowi jako kościół parafialny.

Architektura i zabytki

Kościół i klasztor franciszkanów znajdują się w południowo-wschodniej części sanockiego Rynku. Bryła kościoła jest orientowana, czyli wybudowano ją tak, by prezbiterium było zwrócone ku wschodowi. Wnętrze kościoła zachwyca ciekawymi detalami architektonicznymi: trójprzęsłową nawą, arkadami oddzielającymi kaplice od nawy oraz pięknie wykonanymi sklepieniami.

Zwiedzając kościół warto zwrócić uwagę na polichromie oraz obrazy – widocznym na nich postaciom użyczyli twarzy franciszkanie pracujący w tym czasie w Sanoku. W kościele znajdują się dwa ołtarze boczne – Matki Bożej Pocieszenia oraz św. Antoniego z Padwy. Cenne są także organy z ozdobnym prospektem organowym. Powstały prawdopodobnie w 1888 roku w pracowni Jana Śliwińskiego ze Lwowa. Rzemieślnik był uczniem słynnego Aristide'a Cavaillé-Colla, budowniczego organów w katedrze Notre-Dame w Paryżu