Atrakcje
- Zalew Soliński - zwany bieszczadzkim morzem to największy sztuczny zbiornik wodny w Polsce pod względem pojemności. Ma powierzchnię około 21 km2, gromadzi 500 Mn m3 wody. Na potrzeby zbiornika zatopiono aż 11 wsi. Posiada także najwyższą 82 – metrową zaporę w kraju o długości 664 metry. Zapora powstała w latach 1960 – 68 w dolinach rzecznych Solinki i Sanu. Działa przy niej czteroturbinową hydroelektrownia o mocy 120 MW. Jezioro stanowi dużą atrakcję turystyczną – nad jego brzegami powstały liczne ośrodki wypoczynkowe i sportów wodnych. Kursują tu statki spacerowe, uprawiane jest żeglarstwo.
- Zalew Myczkowski – to kolejny sztuczny zbiornik wodny w dolinie Sanu powstały w wyniku wybudowania w latach 1956-1960 opodal wsi Myczkowce zapory wodnej o długości 460 m i wysokości 17,5 m. Jezioro jest 10-ciokrotnie mniejsze od Solińskiego, podobnie tutejsza hydroelektrownia elektrownia Myczkowce, której moc jest 17 razy mniejsza od elektrowni solińskiej. Są tu doskonałe warunki do wypoczynku i uprawiania sportów wodnych. Historia budowy zapór na Sanie sięga 1921 r. Projekt opracowano pod kierunkiem prof. Karola Pomianowskiego z Politechniki Lwowskiej. W następnym roku rozpoczęto budowę zapory w Myczkowcach. Prace nad zaporą w Solinie rozpoczęto w 1937 r., ale przerwała je wojna. Budowę zapór sfinalizowano dopiero na przełomie lat 50 – tych i 60 – tych XX w.
- Bieszczadzki Park Narodowy – leży na granicy z Republiką Słowacką i Ukrainą tworząc od 1992 r. Międzynarodowy Rezerwat Biosfery "Karpaty Wschodnie" o łącznej powierzchni 213 211 ha. Powstał w 1973 r. dla ochrony typowego krajobrazu Karpat Wschodnich z całym bogactwem osobliwych form, charakterystycznego układ pięter roślinno-klimatycznych, głównych koncentracji rzadkich gatunków oraz zbiorowisk wschodniokarpackich i wysokogórskich, naturalnych biocenoz puszczańskich z fauną dużych drapieżnych ptaków i ssaków. Jest obecnie trzecim co do wielkości parkiem narodowym w Polsce
- Murowana cerkiew, obecnie kościół, p.w. św. Paraskewii z cudowną ikoną Matki Boskiej z Łopienki
- Cmentarz z murowaną kaplicą dworską z 1909 r. fundacji rodziny Cieślińskich
Historia
Polańczyk, wieś pierwotnie nazywana Polieszczańskie – od potoku Leszczyńskich, został lokowany na prawie wołoskim w dobrach rodu Kmitów. Jego istnienie poświadczają już dokumenty XVI-wieczne. Obecna nazwa przyjęła się pod koniec XVII wieku, kiedy właścicielami wsi byli Polańscy. Po II wojnie światowej ze wsi wysiedlono Ukraińców. Rozwój wsi nastąpił dopiero w XX w. po powstaniu w tym miejscu w latach 60 – tych Zalewu Solińskiego. Dzięki atrakcyjnemu położeniu, dobrym warunkom klimatycznym i źródłom wód mineralnych Polańczyk zaliczono w 1967 r. do miejscowości wczasowo-wypoczynkowych, w trzy lata później oddano do użytku pierwsze domy wypoczynkowe, a w 1974 r. uzyskał status uzdrowiska. Opodal części zdrojowej powstało z czasem duże osiedle mieszkaniowe.
Obecnie Polańczyk posiada ponad 1200 miejsc dla kuracjuszy. Występują tu wody wodorowęglanowo-chlorkowo-sodowo-bromkowe i na razie nie eksploatowane – jodkowe. Leczy się tutaj m.in. choroby układu oddechowego i moczowego oraz choroby kobiece.
Polańczyk to położona nad Zalewem Solińskim miejscowość wypoczynkowa, największy w Bieszczadach zespół sanatoriów i domów wczasowych.
