Atrakcje
- Słowiński Park Narodowy – powstał 1.01.1967 r. Jego nazwa wywodzi się od kaszubskiego plemienia Słowińców zamieszkujących dawniej te tereny. Dominującym elementem tutejszego krajobrazu są liczne jeziora przybrzeżne, wydmy nadmorskie oraz rozległe obszary torfowisk. Na odcinku długości 5 km obserwować możemy najbardziej rozległe na wybrzeżu, a zarazem najwyższe wydmy ruchome zwane "Białymi Górami". Największe pole wydmowe wynosi ok. 500 ha, a największe wydmy sięgają do 42 m. Ich bardzo drobny piasek pod wpływem wiatru wędruje na wschód z szybkością 3 – 10 m rocznie, zasypując napotykane lasy.
- Wieża widokowa Rowokół – zbudowana na wznoszącej się nad okolicą górze o wysokości 115 m n.p.m., która swoim wyglądem przypomina stożek wulkaniczny. W średniowieczu była miejscem kultu pogańskiego. W XIII wieku zbudowano tu kaplicę św. Mikołaja, patrona rybaków i żeglarzy. Ogniska palone na górze pełniły rolę latarni morskiej. Rowokół stanowił też schronienie dla rozbójników, którzy mieli ukryć tu swoje skarby. Z rowokolskiej wieży widokowej rozpościera się wspaniały widok na okolice Słowińskiego Parku Narodowego.
- Wyrzutnia Rakiet na terenie Słowińskiego Parku Narodowego – Od 1940 roku hitlerowski poligon rakietowy. Tutaj niemieccy naukowcy testowali rakiety przeciwlotnicze i balistyczne. Na terenie znajdują się: ekspozycja rakiety ziemia – ziemia, zabudowania z okresu drugiej wojny światowej, bunkier dowodzenia, lej wyrzutni z widocznymi kanałami po chłodziwie, fundamenty stacji radiolokacyjnych Rhaingold i Manheim Reise, fundamenty hali montażowej służącej do konstrukcji rakiet przeciwlotniczych.
- Latarnia Czołpino – znajduje się między Łebą a Rowami między jeziorem Gardno i Łebsko, na terenie Słowińskiego Parku Narodowego. Została zbudowana z czerwonej cegły w kształcie stożka. Wysokość latarni – 25,2m. Od 1994 r. można z jej wieży podziwiać przepiękna panoramę wydm i całej okolicy.
- Latarnia Stilo – powstała w latach 1904-06 na fundamencie z betonu i z białego marmuru. Wysokość latarni od podstawy do świateł stanowi 34m. Oprócz zadań praktycznych, spełnia również funkcję turystyczną.
- Ogród ornitologiczny – przy ul. Kolonijnej zajmuje teren, składający się z kilku półwyspów, wysepek i stawów rybnych wzajemnie ze sobą połączonych, o łącznej powierzchni 6 ha. Można w nim obejrzeć ponad 100 gatunków ptaków z całego świata, w sumie około 2000 sztuk.
- Miasteczko Western City – znajdujące się pół kilometra przed wjazdem do Łeby. Zajmuje się organizacją imprez kowbojskich o charakterze westernowym, ukazujących kulturę Dzikiego Zachodu.
- Muzeum Wsi Słowińskiej w Klukach – z 1963 r. prezentuje zabudowę słowińskiej wioski rybackiej od końca XVIII w po czasy międzywojenne. W miesiącach wakacyjnych muzeum oprócz zwiedzania proponuje także pokazy rzemiosł i techniki, np. pokazy tkania, przędzenia, szycie sieci rybackich, wypieku chleba z poczęstunkiem, kopania torfu, itp.
- Ruiny kościoła św. Mikołaja opiekuna rybaków i żeglarzy z XIV wieku. - to najstarszy zabytek miasta. W pobliżu kościoła w XIV w. znajdowała się stara Łeba - pierwotna osada.
- Port jachtowy Marina Łeba - jest pierwszym tego typu kompleksowym przedsięwzięciem zrealizowanym na polskim wybrzeżu. Może przyjąć ponad 120 jednostek różnych klas, w tym także jachty żaglowe o długości do 18 m i motorowe do 24 m długości. Miejsca postojowe umożliwiają skorzystanie z przyłączy wody i energii elektrycznej. Stanowiska postojowe zlokalizowane są przy trapach pomostów pływających, co jest rozwiązaniem nowoczesnym i zapewniającym możliwości ewentualnej przebudowy wyposażenia basenu jachtowego oraz prowadzenia niezbędnych prac portowych.
- Kościół p.w. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny – zbudowany w 1683 r., częściowo z materiałów z kościoła św. Mikołaja zniszczonego przez sztormy w 1558 r.. W kościele znajdują się m. in.: Obraz „Matka Boska jako orędowniczka” namalowany na prześcieradle, farbami używanymi przez rybaków do naprawy łodzi przez Maxa Pechsteina – niemieckiego ekspresjonistę grupy "Die Brűcke", zamieszkałego w Łebie do 1945 r. Figura chrzcielnego anioła - to 80 kilogramowa rzeźba z drewna sosnowego. Na co dzień anioł trzyma na złotej tacy księgę Pisma Świętego, zachęcając do jego czytania; z okazji chrztu zniża się i przynosi dziecku białą szatę na znak czystego serca duszy; w czasie ceremonii ślubnych przynosi nowożeńcom obrączki. Podanie głosi, że tę rzeźbę ufundowała tęskniąca za swym mężem – rybakiem, kochająca żona, jako wotum wdzięczności za to, że po długim czasie powrócił cały i zdrowy z morskich wypraw.
Historia
Pierwsze wzmianki o Łebie pochodzą z trzynastowiecznego dokumentu księcia pomorskiego Mściwoja II. Miejscowość lokował na prawie polskim prawdopodobnie jeden z przedstawicieli rodu Święców, który na przełomie XIII i XIV wieku umocnił się w tej części Pomorza. Na początku XIV w. Lebemunde – Łebo, jak pierwotnie nazywano miasto, dostało się pod panowanie Zakonu Krzyżackiego, co upamiętnia herb miasta, w którym obok godła Święców – pół gryfa i pół ryby – znajduje się krzyż - znak Zakonu szpitala NMP, a zarazem zakonnego państwa. W tym czasie komtur gdański Wilhelm von Baldershaim dokonał powtórnej lokacji Łeby na prawie lubeckim. Krzyżacy utracili władzę nad ujściem Łeby po wojnie trzynastoletniej. Później miasteczko dzieliło losy Ziemi Lęborskiej, która była lennem książąt zachodniopomorskich, a po śmierci Bogusława X na krótko trafiła pod panowanie królów polskich, by w 1657 roku popaść w niewolę Brandenburgii i następnie pruskich jej spadkobierców.
Mieszkańcy Łeby toczyli nieustanne boje z nieprzyjazną naturą. W XVI w. po jednej z powodzi wywołanej potężnym bałtyckim sztormem, mieszkańcy z powodu ogromnych zniszczeń zdecydowali się zbudować nowe miasto w miejscu odległym o ok.2 km na południowy wschód od poprzedniego. Opuszczone sadyby wkrótce całkowicie pochłonął piasek wydmowy. W końcu XVIII wieku powstał plan zbudowania dużego portu na jeziorze Łebsko, w tym celu przekopano kanał przez mierzeję. Jednak w 1799 r. morze całkowicie zniweczyło pracę, niszcząc zgromadzone zapasy drewna, wyrzucając na ląd statki. Budowy portu zaniechano. Do prac powrócono w połowie XX w. Zbudowano wtedy mały port morski, służący głównie rybakom, uregulowano też brzegi rzeki. Po uzyskaniu połączenia drogowego i kolejowego z Lęborkiem, Łeba zaczęła pełnić rolę letniska i kurortu.
Łeba to jedna z najpopularniejszych miejscowości na polskim wybrzeżu położona u ujścia rzeki o tej samej nazwie. Okolica słynie z unikalnych na skalę europejską wydm ruchomych, szerokich plaż i mikroklimatu o podwyższonej zawartości soli i jodu, działających leczniczo.
