Murowana cerkiew pw. św. Paraskewy została wzniesiona na miejscu dawniejszej drewnianej, a zaprojektował ją Szymon Tarnawski tworząc okrągłą cerkiew na planie krzyża na około 1000 osób, o kubaturze 700 łokci i wysokości 45,5 łokcia. Powstała w latach 1798–1806 z fundacji kniaziów lubyckich, potomków Wołochów Jakuba i Miczki, którzy w XV w. w zamian za istniejącą już wieś Lubicz, otrzymali od księcia Siemowita IV w tej wsi uprzywilejowane, dziedziczne kniaziostwo. Cerkiew zdobiły polichromie autorstwa Kunickiego i Skopowskiego (1822) oraz artystów szkoły krakowskiej Monastyrskiego i Kopystańskiego (lata 60. XIX w.). W środku znajdował się namalowany we włoskim stylu ikonostas z XVIII w. z obrazem Jezusa Chrystusa oraz ołtarze. W 1916 Kazimierz Lubecki z matką Pauliną przywiózł z Rzymu relikwie św. Paraskewy i umieścił w cerkwii.
Cerkiew została uszkodzona podczas II wojny światowej w 1941 i spalona w 1944. Aktualnie świątynia znajduje się w stanie ruiny, dlatego podczas zwiedzania należy zachować szczególną ostrożność.
W pobliżu znajduje się murowana dzwonnica parawanowa i rozległy cmentarz, na którym zachowało się wiele nagrobków z warsztatów bruśnieńskich. Na wielu z nich można odczytać inskrypcje zapisane łaciną i cyrylicą. Wokół cerkwi i na cmentarzu rosną piękne, bardzo stare drzewa, które zasługują na miano pomników przyrody.
