Dworzec PKP Gdynia Główna

Zanim powstała obecna bryła Dworca Głównego były przed nią jeszcze dwie. Historia dworca sięga roku 1879 roku kiedy to została uruchomiona pierwsza stacja o nazwie Gdingen. Był to nieduży drewniany, parterowy budynek przy strażnicy. Rozbudowę rozpoczęto dopiero w 1893 roku, kiedy powiat wejherowski oraz zarząd prowincji Prusy postanowił sfinansować inwestycję. Na początku 1894 roku oddano do użytku przystanek osobowy, jednak opłata za bilet odbywała się dopiero na stacji docelowej. W 1905 roku dobudowano pomieszczenia służbowe i nadstawnię, a dwa lata później murowaną poczekalnię. Od tej pory Gdynia zaczęła rozwijać się jako osada letniskowa dzięki bezpośredniemu połączeniu z Gdańskiem, Sopotem, a nawet Berlinem. Dworzec był dalej rozbudowywany pomimo I wojny światowej, a potem wojny polsko-bolszewickiej. W 1926 roku powstał zupełnie nowy dworzec po drugiej stronie torów. Łączył on styl dworu polskiego z architekturą regionalną nawiązując również do historyzmu narodowego. Początkowo budynek podzielony był funkcjonalnie na część letnią i zimową. Dworzec poddawany był dalszej rozbudowie. W 1930 roku nadano jej klasę piewszą, a rok później podzielono na Gdynię Osobową i Gdynię Port. Najstarsza część starego dworca (po drugiej stronie) została rozebrana. Dworzec Główny został zniszczony w czasie II wojny światowej i odbudowany prowizorycznie w 1945 roku, jednak z powodu wielkości postanowiono na jego miejscu postawić nowy (stoi do dzisiaj). Usytuowany dokładnie w miejsu przedwojennego. Budowę ukończono w 1955 roku. Dworzec zbudowany jest w stylu socrealistycznym. Chciano by dworzec ten był najnowocześniejszym w kraju tuż obok dworca centralnego w Warszawie. W 2009 roku budynek został wpisany do rejestru zabytków, a w 2010 roku rozpoczęto gruntowny remont i modernizację dworca.